Η ναζιστική ιδεολογία χαρακτηριζόταν από αντισημιτικές θεωρίες,
που είχαν προβληθεί αρκετά χρόνια πριν από το ΄β παγκόσμιο πόλεμο.
Από την εμφάνιση ουσιαστικά των Ναζί και την κατάληψη της εξουσίας στη Γερμανία από τον Χίτλερ το 1933, άρχισε ο διωγμός των Εβραίων και άλλων ομάδων όπως ήταν οι Αθίγγανοι, οι Σλάβοι, τα άτομα με ειδικές ανάγκες, οι κομμουνιστές ,οι Σέρβοι, οι Σοβιετικοί στρατιώτες, οι Πολωνοί, οι ομοφυλόφιλοι, οι καλλιτέχνες, οι μάρτυρες του Ιεχωβά, κάποια μέλη της καθολικής και προτεσταντικής εκκλησίας, οι ασιάτες και οι αφρογερμανοί. Όσοι ανήκαν σε αυτές τις ομάδες στερούνταν τα πολιτικά τους δικαιώματα, δημεύονταν οι περιουσίες τους και δολοφονούνταν.
Κύριο όργανο της υλοποίησης του στόχου της εξόντωσης όλων των Εβραίων υπήρξαν τα SS. Επικεφαλής του μηχανισμού εκτόπισης των Εβραίων και των άλλων ομάδων ήταν ο Χάινριχ Χίμλερ.
Με τη βαθμιαία κατάκτηση ενός μεγάλου τμήματος της Ευρώπης από τη Γερμανία, ο διωγμός επεκτάθηκε σε όλες τις χώρες της κατακτημένης Ευρώπης και τέθηκε σε εφαρμογή ¨η τελική λύση¨.
Στις 20 Ιανουαρίου του 1942 έγινε η διάσκεψη στο Βάνζεε, με τη συμμετοχή υψηλόβαθμων στελεχών των Ναζί όπως ο Ράινχαρντ Χάινριχ και ο Άντολφ Άιχμαν, στο οποίο αποφασίστηκε η εκτέλεση της ολοκληρωτικής λύσης άμεσα. Οι Εβραίοι καθώς και άλλα ανεπιθύμητα φυλετικά και κοινωνικά στοιχεία συλλαμβάνονταν και οδηγούνταν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Τα στρατόπεδα αυτά ξεπερνούσαν τα 30 και τα πιο γνωστά ήταν στο Νταχάου, στο Άουσβιτς, στο Μπιρκενάου, στο Μαουτχάουζεν, στο Μπέλσεν, στο Ζαχσενχάουζεν και στο Μπούχενβαλντ. Εκεί εξαθλιώθηκαν, βασανίστηκαν και μαρτύρησαν εκατομμύρια άνθρωποι κάθε εθνικότητας και κοινωνικής προέλευσης, που οι Ναζί τους θεωρούσαν κατώτερους. Αρχικά τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ήταν τόποι περιορισμού των πολιτικών αντιπάλων των Ναζί. Στη συνέχεια έγιναν τόποι βασανισμού, αναγκαστικής εργασίας και ιατρικών πειραμάτων. Σκοπός των Ναζί ήταν η μαζική εξολόθρευση των Εβραίων και αυτό γινόταν με διάφορους τρόπους όπως η χρήση θαλάμων αερίων και τα κρεματόρια. Από τα σχέδια εξόντωσης δεν εξαιρέθηκαν τα μωρά και τα παιδιά.
Ο αριθμός των θυμάτων δεν μπορεί να υπολογιστεί επακριβώς, καθώς οι Ναζί εγκαταλείποντας στο τέλος του πολέμου τα στρατόπεδα κατέστρεφαν τα αρχεία. Από τα στοιχεία όμως, που έχουν διασωθεί και από τις έρευνες που έχουν γίνει εκτιμάται ότι εξοντώθηκαν γύρω στα 6 εκατομμύρια Εβραίοι και 2 εκατομμύρια Πολωνοί μη Εβραίοι. Επίσης βρήκαν το θάνατο στα στρατόπεδα 260.000 Αθίγγανοι, 230.000 άτομα με ειδικές ανάγκες 120.000 κομμουνιστές, 100.000 Μασόνοι, 500.000 Σέρβοι, 4.000 Μάρτυρες του Ιεχωβά και 20.000 ομοφυλόφιλοι. Τα εγκλήματα που έγιναν δεν ήταν άγνωστα κατά τη διάρκεια του πολέμου, καθώς αρκετοί άνθρωποι γνώριζαν τι γινόταν στα στρατόπεδα, αλλά δεν αντέδρασαν. Προς το τέλος του πολέμου και ενώ οι συμμαχικές δυνάμεις καταλάμβαναν τις περιοχές που λειτουργούσαν τα στρατόπεδα, πληροφορήθηκε η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου τα απάνθρωπα εγκλήματα και τα βασανιστήρια που γίνονταν.
Στην Ελλάδα ζούσαν πολλοί Εβραίοι πριν ξεσπάσει ο ΄β παγκόσμιος πόλεμος. Το 15ο αιώνα οι Εβραίοι εκδιώχθηκαν από την Ισπανία με εντολή του βασιλιά Φερδινάνδου και της Ισαβέλλας το 1492. Αρκετοί από αυτούς τους Εβραίους κατέφυγαν στην Οθωμανική αυτοκρατορία, που έγιναν δεκτοί λόγω της πολιτικής που ακολουθούσε εκείνη την εποχή ο σουλτάνος Βαγιαζήτ ΄β. Αυτοί οι Εβραίοι ονομάζονται σεφαρδίτες και οι περισσότεροι εγκαταστάθηκαν στη Θεσσαλονίκη, αλλά αρκετοί έμειναν και σε άλλες πόλεις του ελλαδικού χώρου. Μετά την επίθεση της Γερμανίας το 1941 και την υποταγή, οι Ναζί όπως και σε άλλες χώρες προσπάθησαν να εξολοθρεύσουν του Εβραίους. Συνέλαβαν σχεδόν όλα τα μέλη της εβραικής κοινότητας στη Θεσσαλονίκη το Μάρτιο του 1943 και τους έστειλαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ο αριθμός των Εβραίων που έφυγαν για τα στρατόπεδα από τη Θεσσαλονίκη ήταν 46.091 και επέστρεψαν πίσω μετά τον πόλεμο 1950.
Στις αρχές του 1944 ο διωγμός επεκτάθηκε και στην υπόλοιπη Ελλάδα και στα άλλα αστικά κέντρα. Σε εκείνη τη δύσκολη περίοδο της δοκιμασίας του ελληνικού λαού από τους κατακτητές, η εκκλησία προσπάθησε να βοηθήσει τους διωκόμενους Ισραηλίτες Έλληνες υπηκόους. Ο Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός αξίωσε να σταματήσει ο διωγμός των Εβραίων που ζούσαν στην Ελλάδα και επέδωσε διάβημα στις αρχές κατοχής και στην δωσίλογη κυβέρνηση. Στο διάβημα αυτό συμμετείχε εκτός από την Ορθόδοξη Ελληνική Εκκλησία και ο πνευματικός κόσμος της εποχής. Αποτελεί ένα ιστορικό εύρημα και είναι σημαντικό μνημείο ανθρωπισμού και πολιτισμού.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
1. Νεώτερη Ευρωπαική Ιστορία. Κολιόπουλος Σ. Ιωάννης.
Εκδόσεις Βάνιας 2001.
2. Ευρωπαική Ιστορία. Burns Edward M.
Εκδόσεις Επίκεντρο 2006.
3. Ιστορία του Ελληνικού Έθνους. Δέκατος έκτος τόμος.
Εκδοτική Αθηνών 2000.
4. Μνήμες και μαρτυρίες από το 40 και την κατοχή.
Κλάδος εκδόσεων επικοινωνιακής και μορφωτικής υπηρεσίας της Εκκλησίας της Ελλάδος Αθήνα 2001.
Βλέπε και FB meailioupolis –
ΜΟΥΣΕΙΟ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ –
ΔΗΜΟΣ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ
